“Hoe moet dat dan met Mads en Linn?”

Dat was de vraag die Sten stelde toen hij van de arts het meest hartverscheurende nieuws kreeg. Het typeerde hem: altijd betrokken, altijd met een blik op de mensen om hem heen. Hij dacht niet aan zichzelf, maar aan zijn naasten.

Op 19 oktober 2001 werd Sten Haiko Klok geboren, dat Menno en Geja trotse ouders maakte. Sten was het eerste kind binnen het gezin. Een jongen met een warme uitstraling en iedereen viel voor zijn charme. Op de kinderopvang, waar hij zijn eerste vriendjes ontmoette werd de basis gelegd voor vriendschappen voor het leven met jongens die tot het einde altijd aan zijn zijde hebben gestaan.

Toen hij vier werd, begon hij aan de basisschool. Het was een onbezorgde tijd vol spelen, kattenkwaad en voetbal. Samen met zijn broertje Mads en zijn vriendjes ondeugende streken uithalen waarvoor hij dan later altijd met een brede grijns zijn excuses aanbood. En toch, als het hem te druk werd of hij er klaar mee was, trok hij zich gewoon terug. Dat was typisch Sten: rustig en bescheiden, maar toch onmiskenbaar aanwezig.

Na de basisschool ging hij naar de HAVO en dat bracht nieuwe uitdagingen. Hij was een calculerende leerling zeiden de docenten. Dat ging niet altijd goed en soms moest er op hem gemopperd worden. Naast school was er voetbal, veel voetbal, zijn vrienden en de eerste feestjes. Hij groeide op tot een sociale, zelfverzekerde jongeman die volop genoot van het leven. Voetballen was zijn passie en Feyenoord was zijn grote liefde. Hij kon zelf ook best aardig een balletje trappen; op zijn 16e debuteerde hij in het eerste elftal van zijn club vv Nieuw Buinen, dat destijds uitkwam in de Eerste Klasse. En bijzonder mooi en dierbaar moment voor Menno.

Er waren meer bijzondere momenten. Toen hij 16 werd en koos om met zijn moeder naar Barcelona te gaan, samen met z’n tweeën. Het hoogtepunt was een bezoek aan Camp Nou mét een wedstrijd van FC Barcelona. Samen liepen ze door de stad, genoten van het avontuur, en maakten herinneringen die Geja altijd zal koesteren.

Tijdens het HAVO-eindexamenperiode kreeg hij in mei 2020 te maken met een keerpunt. Zijn rugblessure, die al geruime tijd speelde en niet verbeterde met hulp van de sportmasseur en fysiotherapeut, werd ineens ernstiger. Hij kreeg hoge koorts en hij werden doorverwezen naar het ziekenhuis. Na een scan was er veel onduidelijkheid: ging het om een tumor of een cyste? Hij kreeg antibiotica, waarop hij goed reageerde. Hieruit werd geconcludeerd dat het om een cyste moest gaan, want een tumor reageert niet op antibiotica, was wat de artsen vertelden.

De HAVO sloot hij dat jaar succesvol af en hij begon aan een studie aan de Hanzehogeschool. Hij had een ambitie om te ondernemen, een liefde voor Amerika en dromen voor de toekomst – hij was klaar om de wereld te veroveren.

In augustus 2020, toen Sten net begonnen was aan zijn studie aan de Hanzehogeschool, moest hij voor controle en een nieuwe scan van de cyste naar het ziekenhuis, Toen bleek echter dat het toch om een tumor ging — en helaas waren er ook al uitzaaiingen. Vanaf dat moment begon de storm die iedereen in zijn omgeving diep raakte. Voor het gezin en zijn familie, maar ook voor zijn vrienden, was dit een enorme schok. Uit solidariteit scheerden zijn vrienden zonder aarzelen hun hoofd kaal. Sten zijn vrienden waren altijd een belangrijke steunpilaar voor hem tijdens zijn ziekzijn en ze waren er altijd. Zij hebben zelfs een prachtig filmpje gemaakt voor hem waarin BN-ers Sten een hart onder de riem steken (filmpje met BN-ers).
Toen volgde er de periode van ziek zijn, ziekenhuisbezoeken, chemo’s, en uitslagen die de wereld op zijn kop zetten. Hij ging de strijd aan met een kracht en vastberadenheid die iedereen inspireerde. Nooit klaagde hij. Zelfs op de zwaarste momenten bleef hij zichzelf: sterk, dapper, en met een liefdevolle blik naar de mensen om hem heen. In mei 2021 kreeg hij gelukkig goed nieuws: hij was schoon! Eindelijk kon hij weer een beetje ademhalen en voorzichtig naar de toekomst kijken. Het enige dat hij graag wilde was – net als ieder ander van zijn leeftijd – gewoon weer naar school en vol overtuiging pakte hij zijn studie aan de Hanzehogeschool weer op.

Helaas sloeg in mei 2022 het noodlot opnieuw toe. De scans toonden aan dat er opnieuw uitzaaiingen waren. Hoewel bekend was dat de kans op genezing klein was, weigerde hij op te geven. Er is van alles geprobeerde — van reguliere behandelingen tot een speciale behandeling op advies van Amerikaanse specialisten — maar niets mocht baten. Sten en zijn gezin leefde tussen hoop en vrees. Vele chemo’s en behandelingen volgden en weer onderging hij ze dapper. Zijn motto was ook toen: “ík ben nu even ziek maar straks ben ik weer hoor”

Begin maart 2023 verslechterde zijn gezondheid zichtbaar. Een nieuwe scan liet zien dat verdere behandeling niet meer mogelijk was. Nog diezelfde dag, na het ontvangen van dit hartverscheurende nieuws, toonde hij zijn ongelooflijke kracht door zijn vrienden bij hem thuis uit te nodigen om hen persoonlijk het slechte nieuws te vertellen. Vanaf dat moment ging het snel bergafwaarts met Sten. Maar zijn vrienden bleven aan zijn zijde; ze weken geen moment van hem weg.

In de laatste week van zijn leven heeft hij veel tijd doorgebracht met zijn ouders, broertje en zusje. Voor het gezin was dat een van de meest intense, maar waardevolle periodes van hun leven. Ze spraken ontelbare keren uit hoeveel ze van elkaar hielden. Hij bleef kijken naar de toekomst van de mensen om hem heen, zoals altijd.

Sten was een unieke jongen. Lief, dapper, bescheiden, vol humor en warmte. Hij was een fantastische broer voor Mads en Linn, een trouwe vriend en een prachtige zoon. Feyenoord heeft een trouwe fan verloren. Zijn vrienden missen een kameraad voor het leven. En Menno en Geja missen hun eerste kind; hun stoere, mooie zoon.